در چند سال اخیر، نگرانی مسئولان حملونقل و برنامه‌ریزان شهری نسبت به تغییر الگوهای سفر تحصیلی دانش آموزان از شیوههای فعال به غیرفعال، منجر به شناسایی عوامل مؤثر بر این جهتگیری شده است. استفاده از شیوههای حملونقل فعال در سفرهای تحصیلی، فرصتی برای افزایش سلامت عمومی دانش‌آموزان، کاهش اثرات زیست‌محیطی، و کاهش تأخیر در شبکهی حملونقل است. اما متأسفانه تغییر الگوی یادشده در سالهای گذشته، منجر به تبدیل فرصتهای موجود در این سفرها به تهدیدهای جبرانناپذیری شده است.
قرن بیست و یکم با سرعت روز افزون خود و با تکنولوژی های موجود در تمامی عرصه های زندگی یکی از چالش برانگیزترین قرن هایی است که بشر به خود دیده است. در این میان موضوع زمان که یکی از بحث های همیشگی انسان در زندگی روزمره خود بوده، به موضوعی فوق العاده حساس تبدیل گشته است.
شهرنشینی و افزایش میزان آن، بر اقتصاد و محیط زیست یک منطقه تأثیر زیادی دارد، افزون بر این که روحیات و شیوه زندگی مردم شهرنشین با گسترش شهرنشینی دست خوش دگرگونی‌های نسبتاً زیادی شده است؛ شهرنشینی بی‌رویه و گسترش پرشتاب پدیده شهرنشینی در بسیاری کشورها، باعث به‌وجود آمدن مشکلاتی همچون حاشیه‌نشینی، زاغه‌نشینی، تکدی‌گری، تشکیل شهرهای خوابگاهی، افزایش بیکاری و بزهکاری و مشکلات و ناسازگاری‌های فرهنگی می‌شود. اما به جرأت می توان گفت: بزرگترین معضل پدیده شهرنشینی، مسئله ترافیک است.
امروزه بسیاری از متخصصان حوزه های شهری بر این باورند که رشد و توسعه در کلان شهرها بسیار سریع بوده و همین موضوع زمینه‌ساز پیچیده شدن مشکلات در مباحث مختلف شهری شده است. حمل و نقل همواره به عنوان بزرگترین چالش زیرساختی پیشِروی شهرها و حاشیۀ شهرهای بزرگ، مطرح بوده و از منظر اهمیت، در رأس زیرساخت های شهری قرار دارد. به گونه ای که معابر شهری به عنوان یکی از عناصر اصلی حمل و نقل، بیش از 30 درصد از کاربری های موجود از شهرها را به خود اختصاص داده است.
