ضرورت احداث پارکینگ های اختصاصی در بافت های فرسوده شهر تهران

افزایش روزافزون تعداد اتومبیل سبب شده سهم عمده ای از مساحت خیابانها خیابانها و فضاهای باز به پارکینگ اتومبیل اختصاص داده شود. از این رو شهر تهران، امروزه با کسری پارکینگ های اختصاصی و عمومی بیشمار در سطح شهر روبه رو است. بر اساس مطالعات "تدوین ضوابط و روشهای تامین پارکینگ های اختصاصی شهر تهران با اولویت پارکینگ مکانیزه"، در خوشبینانه ترین حالت، کمبود 690 هزار پارکینگ اختصاصی در کاربری های مسکونی، تجاری و اداری بر اساس بررسی های انجام گرفته بر روی پروانه های صادره در 10 سال گذشته در شهر تهران وجود دارد که با لحاظ نمودن تخلفات صورت گرفته در پایانکار، این مقادیر در واقعیت نیز بیشتر خواهد بود. بنابراین بار این تعداد اتومبیل به پارکینگ های حاشیه ای شهر منتقل شده و استقرار این اتومبیل ها که حدود 3450 تا 4140 کیلومتر از طول مفید و قابل پارک در فضای حاشیه ای در معابر اصلی و کوچه های بن بست را به خود اختصاص داده، مشکلات و معضلات بیشماری را ایجاد کرده است که این معضل در بافت های فرسوده شهر تهران، با توجه به نفوذناپذیر بودن بافت نمود بیشتری دارد.

انواع طرح های برنامه ریزی شهری و منطقه ای در ایران

با گذشت حدود یک و نیم قرن از آغاز انقلاب صنعتی، چوامع مختلف ناگذیرند برای پیشبرد هدف های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، فعالیت های خود را بر پایه برنامه های علمی استوار سازند.

در ایران رشد شتابان شهرنشینی در سه دهه گذشته با توان تجهیز فضاهای شهری و گسترش زیرساخت ها متناسب نبود و مشاغل مولد مورد نیاز را ایجاد نکرد. از آنجا که توزیع فضایی شهرها و جمعیت کنترل شده در چهارچوب یک برنامه جامع که مبتنی بر هماهنگی های بخشی و ناحیه ای باشد، صورت نگرفته است، مشکلات ناشی از رشد شتابان جمعیت شهرنشین ابعاد پیچیده ای یافته است. در نتیجه، مشکلاتی نظیر گرانی مسکن، بیکاری و اسکان غیر رسمی به شدیدترین شکل ممکن در سیمای جامعه شهری کشور ظاهر شده است که رفع آن ها مستلزم تلاش همه جانبه و برنامه ریزی شده است.[1]در ادامه شرح خلاصه ای از انواع طرح های برنامه ریزی شهری و منطقه ای در ایران آمده است.