با گذشت حدود یک و نیم قرن از آغاز انقلاب صنعتی، چوامع مختلف ناگذیرند برای پیشبرد هدف های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، فعالیت های خود را بر پایه برنامه های علمی استوار سازند.
در ایران رشد شتابان شهرنشینی در سه دهه گذشته با توان تجهیز فضاهای شهری و گسترش زیرساخت ها متناسب نبود و مشاغل مولد مورد نیاز را ایجاد نکرد. از آنجا که توزیع فضایی شهرها و جمعیت کنترل شده در چهارچوب یک برنامه جامع که مبتنی بر هماهنگی های بخشی و ناحیه ای باشد، صورت نگرفته است، مشکلات ناشی از رشد شتابان جمعیت شهرنشین ابعاد پیچیده ای یافته است. در نتیجه، مشکلاتی نظیر گرانی مسکن، بیکاری و اسکان غیر رسمی به شدیدترین شکل ممکن در سیمای جامعه شهری کشور ظاهر شده است که رفع آن ها مستلزم تلاش همه جانبه و برنامه ریزی شده است.[1]در ادامه شرح خلاصه ای از انواع طرح های برنامه ریزی شهری و منطقه ای در ایران آمده است.
