پیاده راه و شاخص های آن از منظر شهرسازی

پیاده راه ها معابری هستند که در آنها مداخله وسایل نقلیه کاهش یافته یا حذف شده است و از جمله فضاهای شهری با بالاترین حد نقش اجتماعی می باشند. پیاده راه ابزاری برای فعالیت جمعی به خصوص در ارتباط با اقتصاد شهری ، کیفیت محیطی و سلامت اجتماعی است . در پیاده راه ها اغلب امکانات رفاهی برای آرامش ،‌ تفریح یا مجموعه ای از فعالیت ها گنجانده می شود. اساتید مختلف، تعاریف متفاوتی از پیاده راه را ارائه داده اند که در ادامه به برخی از آن ها اشاره شده است:

·          مسیرهای پیاده را می توان به عنوان راه هایی که به دور از معابر سواره بوده و طیف وسیعی از کاربران شامل عابرین، دوندگان، دوچرخه سواران و ... از آن استفاده می کنند، تعریف نمود.(سازمان برنامه ریزی منطقه ای سن دیه گو، 1388: 100)

·          پیاده راه ها، معابری با بالاترین حد نقش اجتماعی هستند که در آن ها تسلط کامل با عابر پیاده بوده و از وسایل نقلیه موتوری تنها به منظور سرویس دهی به زندگی جاری در معبر استفاده می شود. پیاده راهها؛ ابزاری برای فعالیت جمعی به خصوص در ارتباط با اقتصاد شهری، کیفیت محیطی و سلامت اجتماعی اند.(پاکزاد، 1384: 274)

·          پیاده مدار کردن عبارت است از ایجاد خیابان ها یا فضاهای رها از آمد و شد سواره. هنگامی که در سال 1971 اولین مکان عمومی در سیدنی استرالیا به منظور صرف استفاده عابران پیاده اختصاص یافت سیاست مدار محلی مسئول این امر(لئوپورت که خودش را به عنوان وزیر عابران پیاده نامید) همواره بر گفتن این جنبه مثبت تاکید داشت که آن خیابان برای عابران پیاده باز شده بود و نه این که بر روی آمد و شد سواره بسته گردد.(Cowan; 2005: 285)

·          منطقه مخصوص پیاده منطقه ای است که به منظور برتری دادن به محیط، ورود اتومبیل های سواری را به آنها ممنوع می کنند و ورود سایر وسایل نقلیه موتوری به آن تنظیم می شود.(وزارت مسکن و شهرسازی، 1375: 1)