بسیاری از متخصصان حوزههای شهری بر این باورند که رشد و توسعه در کلان شهرها، بسیار سریع‌تر از حد تصور بوده و همین موضوع زمینه‌ساز پیچیده شدن مباحث پیچیده مختلف شهری شده است. حمل‌ونقل همواره به‌عنوان یکی از مهم‌ترین چالش‌های پیش روی کلان‌شهرها و حاشیه شهرهای بزرگ، مطرح بوده است. به گونه‌ای که شبکه معابر به‌عنوان یکی از عناصر اصلی حمل‌ونقل، بیش از 30 درصد از کاربری‌های یک شهر را به خود اختصاص داده‌اند.
کمبود پارکینگ، معضل نام آشنای کلان شهر تهران، مدتها است که مدیریت شهری را با مشکل مواجه ساخته و روز به روز بر پیامدهای ناشی از کمبود آن در سطح شهر افزوده می شود. در گذشته پارکینگ های در مقصد، بیشتر مورد توجه برنامه ریزان شهری قرار می گرفت، اما با افزایش ضریب مالکیت خودرو و بی توجهی به ضوابط و مقررات ساخت و ساز، کمبود پارکینگ های در مبداء حرکت نیز متبلور گردید و بر مشکلات اجتماعی، ترافیکی و ... دامن زد. لذا مدیریت شهری در اواخر سال 1390، به منظور تشویق و ترغیب به احداث و تامین سطوح پارکینگ در محدوده املاک و اراضی که عملا امکان تامین در آنها وجود ندارد، خصوصا در بافت های فرسوده و ریزدانه، مجوز ساخت پارکینگ محله‌ای با امکان صدور سند مجزا را در صورتجلسۀ شماره 502 کمیسیون ماده پنج به تصویب رسانید.
از کل مصوبات شورای اسلامی شهر تهران از سال 1378 که در حوزههای خدمات شهری، امور اجتماعی و فرهنگی، اراضی و املاک، امور ترافیک، فنی و عمرانی، مالی و اداری و شهرسازی تصویب شده است، تنها در 12 مصوبه اسمی از پارکینگ آورده شده است و فقط 8 مصوبه با مساله پارکینگ شهر تهران مرتبط میباشد که در زیر به ارائه مصوباتی که مرتبط با امتیازات و تسهیلات تشویقی برای احداث پارکینگ میباشد، پرداخته شده است.
سازمان ثبت اسناد و املاک کشور بخشنامه ای درخصوص پارکینگ ها در تاریخ 12/3/84 به شماره ثبت 9452/41/1 به اداره کل اسناد و املاک استان تهران با هدف ایجاد مراکز شهری بدون ترافیک ارائه داده است. با عنایت به این موضوع که موقعیت املاک و چگونگی ایجاد پارکینگ در املاک متفاوت است، لذا جهت نحوه اقدام درخصوص مراحل مختلف مقرر می دارد:
طرح راهبردی-ساختاری توسعه و عمران شهر تهران (طرح جامع تهران-1386) در جلسه مورخ 5 آذر 1386 شورایعالی شهرسازی و معماری ایران پس از 27 جلسه بحث و بررسی (تقریباً به طور همزمان در شورای اسلامی شهر تهران، جلسات مشترک کارگروه شهرسازی و معماری شورای توسعه و برنامه ریزی استان تهران و کمیته فنی شورایعالی، و سپس در شورای توسعه و برنامه ریزی استان و کمیته فنی شورایعالی شهرسازی و معماری ایران)، پس از بررسی¬های لازم تایید و مورد تصویب قرار گرفت. سند اصلی طرح راهبردی-ساختاری توسعه و عمران شهر تهران در تاریخ 30 اردیبهشت 1387، از جانب شهردار شهر تهران به کلیه معاونتها، مناطق 22 گانه و سازمانهای زیر مجموعه شهرداری تهران جهت اجرا ابلاغ شده است.
افزایش روزافزون تعداد اتومبیل سبب شده سهم عمده ای از مساحت خیابانها خیابانها و فضاهای باز به پارکینگ اتومبیل اختصاص داده شود. از این رو شهر تهران، امروزه با کسری پارکینگ های اختصاصی و عمومی بیشمار در سطح شهر روبه رو است. بر اساس مطالعات "تدوین ضوابط و روشهای تامین پارکینگ های اختصاصی شهر تهران با اولویت پارکینگ مکانیزه"، در خوشبینانه ترین حالت، کمبود 690 هزار پارکینگ اختصاصی در کاربری های مسکونی، تجاری و اداری بر اساس بررسی های انجام گرفته بر روی پروانه های صادره در 10 سال گذشته در شهر تهران وجود دارد که با لحاظ نمودن تخلفات صورت گرفته در پایانکار، این مقادیر در واقعیت نیز بیشتر خواهد بود. بنابراین بار این تعداد اتومبیل به پارکینگ های حاشیه ای شهر منتقل شده و استقرار این اتومبیل ها که حدود 3450 تا 4140 کیلومتر از طول مفید و قابل پارک در فضای حاشیه ای در معابر اصلی و کوچه های بن بست را به خود اختصاص داده، مشکلات و معضلات بیشماری را ایجاد کرده است که این معضل در بافت های فرسوده شهر تهران، با توجه به نفوذناپذیر بودن بافت نمود بیشتری دارد.
امروزه بسیاری از متخصصان حوزه های شهری بر این باورند که رشد و توسعه در کلان شهرها بسیار سریع بوده و همین موضوع زمینه‌ساز پیچیده شدن مشکلات در مباحث مختلف شهری شده است. حمل و نقل همواره به عنوان بزرگترین چالش زیرساختی پیشِروی شهرها و حاشیۀ شهرهای بزرگ، مطرح بوده و از منظر اهمیت، در رأس زیرساخت های شهری قرار دارد. به گونه ای که معابر شهری به عنوان یکی از عناصر اصلی حمل و نقل، بیش از 30 درصد از کاربری های موجود از شهرها را به خود اختصاص داده است.
