بایدها و نبایدهای پارکینگ­ محله­ ای- قسمت اول

کمبود پارکینگ، معضل نام آشنای کلان شهر تهران، مدت­ها است که مدیریت شهری را با مشکل مواجه ساخته و روز به روز بر پیامدهای ناشی از کمبود آن در سطح شهر افزوده می­ شود. در گذشته پارکینگ­ های در مقصد، بیشتر مورد توجه برنامه ریزان شهری قرار می گرفت، اما با افزایش ضریب مالکیت خودرو و بی توجهی به ضوابط و مقررات ساخت­ و ساز، کمبود پارکینگ­ های در مبداء حرکت نیز متبلور گردید و بر مشکلات اجتماعی، ترافیکی و ... دامن زد. لذا مدیریت شهری در اواخر سال 1390، به منظور تشویق و ترغیب به احداث و تامین سطوح پارکینگ در محدوده املاک و اراضی که عملا امکان تامین در آنها وجود ندارد، خصوصا در بافت های فرسوده و ریزدانه، مجوز ساخت پارکینگ محله‌ای با امکان صدور سند مجزا را در صورتجلسۀ شماره 502 کمیسیون ماده پنج به تصویب رسانید.

                                        

ضرورت احداث پارکینگ های اختصاصی در بافت های فرسوده شهر تهران

افزایش روزافزون تعداد اتومبیل سبب شده سهم عمده ای از مساحت خیابانها خیابانها و فضاهای باز به پارکینگ اتومبیل اختصاص داده شود. از این رو شهر تهران، امروزه با کسری پارکینگ های اختصاصی و عمومی بیشمار در سطح شهر روبه رو است. بر اساس مطالعات "تدوین ضوابط و روشهای تامین پارکینگ های اختصاصی شهر تهران با اولویت پارکینگ مکانیزه"، در خوشبینانه ترین حالت، کمبود 690 هزار پارکینگ اختصاصی در کاربری های مسکونی، تجاری و اداری بر اساس بررسی های انجام گرفته بر روی پروانه های صادره در 10 سال گذشته در شهر تهران وجود دارد که با لحاظ نمودن تخلفات صورت گرفته در پایانکار، این مقادیر در واقعیت نیز بیشتر خواهد بود. بنابراین بار این تعداد اتومبیل به پارکینگ های حاشیه ای شهر منتقل شده و استقرار این اتومبیل ها که حدود 3450 تا 4140 کیلومتر از طول مفید و قابل پارک در فضای حاشیه ای در معابر اصلی و کوچه های بن بست را به خود اختصاص داده، مشکلات و معضلات بیشماری را ایجاد کرده است که این معضل در بافت های فرسوده شهر تهران، با توجه به نفوذناپذیر بودن بافت نمود بیشتری دارد.